Dziś o zapachu, który z jednej strony mnie urzekł, a którego jeszcze w pewnym stopniu nie do końca rozumiem. Perfumach dojrzałych, orientalnych, nieco już wiekowych, bo wydanych w 2006 roku, więc można by powiedzieć, że vintage. Zdecydowanie zapach na jesień, chodźcie przeczytać dlaczego…
Black Orchid marki Tom Ford to orientalno – kwiatowe perfumy dla kobiet. Black Orchid został wydany w 2006 roku. Black Orchid stworzyli David Apel i Pierre Negrin. Nutami głowy są trufla, gardenia, czarna porzeczka, ylang-ylang, jaśmin, bergamotka, mandarynka i cytryna amalfi; nutami serca są orchidea, przyprawy, gardenia, nuty owocowe, ylang-ylang, jaśmin i lotos; nutami bazy są meksykańska czekolada, paczula, wanilia, kadzidło, bursztyn, drzewo sandałowe, wetyweria i białe piżmo.
Tutaj mamy mrok, małą, ukrytą wśród budynków w dolnej części centrum kawiarnię, choć lepiej byłoby powiedzieć czekoladziarnię, która na swój widok jako pierwsze przywodzi określenie “dark academia”. Ten zapach przywodzi na myśl ciemne odcienie nie tylko ze względu na swoją nazwę – on jest tajemniczy.
Tajemniczy ogród w środku mrocznego lasu, z dala od ludzi i życia, bez nadziei i światła, otulony pasmem ciężkiej aury – taki był pomysł na te perfumy. I ma to sporo sensu, w aspekcie jakich cech nadaje człowiekowi je noszącemu. Odnoszę wrażenie, że z jakiegoś powodu jest to mieszanka ochronna. Zapachy mają osobowość, a Czarna Orchidea jest pełna czaru i osobliwego uroku. Bije od niej chłód, dystans. Podobnie jak od samego flakonu, który pośród uroczych, kolorowych flakonów krzyczących “weź mnie”, zdaje się milczeć, nie mówić kompletnie nic w swojej art deco formie.
Co mnie denerwuje w odbiorze innych – czy to recenzujących, czy odnoszących się do tych perfum – to szukanie w nich na siłę zmysłowości, jakby były co najmniej jakimś afrodyzjakiem. Nie rozumiem logiki. Dla mnie ten zapach to komfort sam w sobie, przy niewielkiej aplikacji pozostaje ze mną na cały dzień. Przypomina trochę aromaty unoszące się w wilgotnym lesie, żywicę spływającą po pniach starych drzew, samotnych, zapomnianych, łaknących letniego ciepła.
Gdyby były jedzeniem, zdecydowanie byłaby to czekolada deserowa, którą lubię, ale której słodycz dawkuję sobie tylko wtedy, kiedy mam na to ochotę. Podobne podejście miałam jako nastolatka do Angela Muglera – widać lubię czekoladę w kompozycjach perfumowych, ale nie na co dzień.
Nie jest to zapach dla każdego, niestety mainstream przyzwyczaja nas do bardziej krzykliwych i słodkich odsłon perfumowych, więc dla zwolenników kwiatowych, dziewczęcych nut, Czarna Orchidea może zaskoczyć i to negatywnie. Mnie też zaskoczyła, przede wszystkim swoją zdolnością oddania charakteru, który – przynajmniej tak mi się wydaje – posiadam. Do testów przymierzajcie się tylko na skórze. Blotter nie odda natury tego zapachu, w szczególności pozbawiony ciepła, które jest podstawowym inhibitorem rozwoju kompozycji.
*
Today, I’m talking about a fragrance that has captivated me on one hand, but which I still don’t entirely understand. A mature, oriental perfume, somewhat aged, as it was released in 2006—so it could be called vintage. Definitely a scent for autumn, come and read why…
Black Orchid by Tom Ford is an oriental-floral fragrance for women. It was created by David Apel and Pierre Negrin. The top notes are truffle, gardenia, black currant, ylang-ylang, jasmine, bergamot, mandarin, and Amalfi lemon; the middle notes are orchid, spices, gardenia, fruity notes, ylang-ylang, jasmine, and lotus; the base notes are Mexican chocolate, patchouli, vanilla, incense, amber, sandalwood, vetiver, and white musk.
Here, we have darkness—a small café hidden among buildings in the lower part of downtown, though it would be more accurate to call it a chocolate shop. Its appearance immediately brings to mind the term “dark academia.” This scent evokes dark shades, not just because of its name—it is mysterious.
A secret garden in the middle of a dark forest, far from people and life, without hope or light, enveloped in a heavy aura—that was the idea behind this perfume. And it makes a lot of sense when you consider what kind of traits it gives to the person wearing it. I get the impression that, for some reason, this is a protective blend. Scents have personalities, and Black Orchid is full of charm and peculiar allure. It exudes coldness, distance. Much like the bottle itself, which, among charming, colorful bottles screaming “pick me,” seems to remain silent, saying absolutely nothing in its art deco form.
What irritates me about how others perceive it—whether it’s reviewers or people referring to this perfume—is the forced search for sensuality in it, as if it were some kind of aphrodisiac. I don’t understand the logic. For me, this scent is comfort in itself. With just a small application, it stays with me all day. It reminds me a bit of the aromas wafting through a damp forest, of resin dripping down the trunks of old trees, solitary and forgotten, yearning for summer warmth.
If it were a food, it would definitely be dark chocolate—the kind I enjoy but whose sweetness I indulge in only when I’m in the mood for it. I had a similar attitude towards Angel by Mugler when I was a teenager—it seems I like chocolate in fragrance compositions, but not on a daily basis.
This is not a scent for everyone; unfortunately, mainstream perfumes have accustomed us to louder, sweeter renditions, so for fans of floral, girlish notes, Black Orchid might be surprising, and not in a positive way. It surprised me too, mainly with its ability to convey a personality that I think—at least as far as I can tell—I possess. Be sure to test it on your skin only. The blotter will not capture the nature of this scent, especially as it lacks the warmth, which is a key inhibitor of the composition’s development.
